Simon de Wit heeft na behaling van het einddiploma der Openbere Handelsschool te Amsterdam gestudeerd in de economie aan de Universiteit te Amsterdam. In zijn studententijd was hij een bekend roeier en hij haalde als "slag" met zijn ploeg zowel in het binnen- als in het buitenland vele successen. Daarbij was hij een bekend zeiler in grote zowel als in kleine schuiten en behaalde vele prijzen. Jaren lang was hij bestuurslid en daarna voorzitter van de Zaanlandsche Zeilvereniging, waaraan een roeiafdeling verbonden is, die zijn bizondere belangstelling heeft. Na zijn studie werd hij werkzaam aan de zaak van zijn vader, het groot-kruideniersbedrijf "Simon de Wit N.V." te Zaandam, waarvan hij sinds enige jaren Directeur is.

		ROEIER          Simon de Wit was jaren lang bij Nereus de beste roeier met de meeste overwinningen. Hij was "slag" van vele "oude vieren" en zijn meest fameuze overwinningen waren die van de hoofdnummers van de Varsities van 1932, 1934 en 1935. De varsity van 1933 schijnt hij te hebben gemist omdat hij zijn militaire dienstplicht vervulde en als matroos geen vrij kreeg om elke dag te trainen.          De foto links toont de overwinning met zijn ploeg van 1934. De namen van de ploeg zijn gedeeltelijk schuilnamen. Waarom Simon de Wit als Jan Dirk wordt vermeld is niet bekend. De naam van de 2 is B.O. Tak, naar het maleise woord voor de kale, de schuilnaam van Hotse Bartlema, omdat hij dat jaar eigenlijk niet mocht roeien van zijn vader.
	Instappen in een stuurmanloze vier van de Zaanlandsche bij de jachthaven aan de Voorzaan, 1946. Huib van de Stadt (boeg; 213.14), Piet Leeuwenburgh, Chris van der Ploeg, Simon de Wit (slag; 213.1d1e) en links op het vlot Gerrit Vooren (coach en voorzitter van de Zaanlandsche).	In 1957 werd op de Bosbaan een proef genomen met een nieuw apparaat, dat automatisch een valse start moest voorkomen met behulp van een wasknijper die via een koord is verbonden met de starterscabine. Op de foto wijst kamprechter Simon de Wit een der startmatroosjes hoe hij met de wasknijper moet omgaan.

Ondernemer     In 1937 kwam hij in dienst van het bedrijf met de naam van zijn grootvader. Hij kon goed met mensen omgaan en leefde helemaal voor het bedrijf. Roeien en zeilen deed hij in zijn vrije tijd.     Van 1941 tot 1964 zat hij in de directie van het bedrijf. Het was de tijd van het verdwijnen van bedienden en boodschappen boekjes, en het ontstaan van zelfbedieningswinkels met voorverpakte waren, groente in blik, soep uit een pakje.     Op de foto uit 1954 staat de Simon de Wit winkel aan de Zuiddijk 107 te Zaandam.

ZeeZeiler      Simon de Wit behaalde als zeezeiler met zijn bemanning vele belangrijke overwinningen met zijn jachten met de naam Tulla, waarvan zijn zwager Ricus van de Stadt [213.15] de ontwerper en bouwer was. De Tulla-1, gebouwd in 1940, was een houten spitsgattertje met een gaffel tuig, 7.6 m lang en 1.1 m diep      De Tulla-2, gebouwd in 1950, was een comfortabeler, stalen twee master, 11.5 m lang en 1.6 m diep. Met zijn Tulla-2 wonnen Simon en zijn bemanning in 1951 de wedstrijd Antwerpen-Oostende, en in zijn klasse wonnen zij in 1951, 1952, 1953 en 1955 de North Sea Race. Ondanks het feit dat het een kruiserjacht was, met alle heisa en uitrusting die daar bij hoort, liep dit jacht zodra de wind goed doorzette zijn lichtere tegenstanders met gemak voorbij. Van Simon de Wit gaat het verhaal dat hij pas scherp en hard ging zeilen nadat hij voor zijn avondwacht, zittend bij zijn gloeiende potkachel, een heerlijk gebraden kippetje had genuttigd.      De Tulla-3, gebouwd in 1960 (zie foto rechts boven), was een stalen yawl getuigde twee master, 12.5 m lang en 1.5 m diep. Bij het ontwerp werd rekening gehouden met het feit dat het schip behalve voor wedstrijden ook voor toervaren, bemand door de eigenaar en zijn vrouw, geschikt moest zijn.      De oorsprong of betekenis van de naam Tulla is door Simon en zijn vrouw Miep altijd geheim gehouden.

In 1952 was Simon de Wit chef d'equipe van de Nederlandse Olympische zeilploeg in Helsinki, volgens zijn vrouw omdat hij iemand was, die "behoorlijk leiding kon geven en veel van de zeilerij afwist" . Met zijn vrouw en bemanning zeilde hij met de Tulla-2 in 6 weken naar Helsinki en terug, de langste zeiltocht van zijn leven. En in Helsinki leidde hij gedurende 10 dagen de Nederlandsche Olympische ploeg.      Onderweg werd in Denemarken onder een hoge brug doorgevaren (bij de kleine of de grote Belt?) en daar was Miep opgelopen om een drone-achtige opname van de Tulla-2 te maken. Zie de foto rechts.      Hij was ook benoemd tot Chef d'Equipe en algemene reserve van de zeilers voor de Olympische spelen in Melbourne, 1956. Echter, diep onder de indruk van de gebeurtenissen in Hongarije, viel begin November van dat jaar het besluit van het bestuur van het N.O.C. om geen atleten uit te zenden naar de Olympische Spelen.      In 1960 bekleedde hij dezelfde functie bij de Olympische Spelen in Italië.

	Tulla-1 (1941)	Tulla-2 (1950)	Tulla-3 (1963)
	[Bron van foto's en teksten: Jubileum boekje van de "Zaanlandsche" uit 1957; en "E.G. van de Stadt", Pionier in jachtontwerpen, 2001.]

In gedachte zou ik nog het volgende tot Simon willen zeggen, Eén van je vele lijfspreuken was: Als het gemakkelijk is, kan iederéén 't Als het moeilijk is, kun je laten zien, wie je bent. Ik dacht Simon dat je volledig aan deze spreuk hebt beantwoord. Jij was iemand!    Vaar wel lieve Simon!          [notitie van Miep de Wit- van de Stadt]

|| Terug naar verhalen. ||

|| Of ga naar het verhaal over Miep. ||

Veel tekst en beeld materiaal van dit verhaal werd beschikbaar gesteld door
Jan Nico van de Stadt [213.121] en Wil van de Stadt- de Vries.
Dit verhaal werd toegevoegd op 22 sept 2019